Lees dan!: De vergiftigde gave (The Sin Eater's Daughter #1)

Een tijdje geleden ontving ik van uitgeverij Clavis een recensie-exemplaar van De vergiftigde gave, het eerste deel van The Sin Eater's Daughter-trilogie.
Omdat in november het tweede deel van de serie uit zal komen, heb ik even gewacht met lezen, zodat ik hopelijk zo snel mogelijk door kan gaan in De slapende prins.

De vergiftigde gave is een young-adultboek geschreven door de Engelse Melinda Salisbury. In het Engels is de serie inmiddels compleet. De rechten ervan zijn verkocht aan 17 landen én er wordt al gesproken over een tv-serie, gebaseerd op de boeken. Klinkt goed toch?

Omslagtekst:

Twylla is uitverkoren. Ze is niet van koninklijke bloede, maar de goden hebben haar gezegend met een heel bijzondere gave. Hierdoor zal ze later de prins huwen en met hem heersen over het koninkrijk Lormere. Maar voorlopig beschouwt Twylla haar gave vooral als een vloek: door de dageraadschade te drinken wordt haar huid giftig. Zo kan ze landgenoten die van verraad beschuldigd worden met een simpele aanraking om het leven brengen. Twylla beseft dat ze geen vrije keus heeft en het werktuig is van de goden en de koningin. Bovendien raakt ze zonder het te beseffen verstrikt in een web van intriges.

Mijn mening:

Wat als eerste opvalt aan De vergiftigde gave is natuurlijk de prachtige (hard)cover die geheimzinnig en veelbelovend overkomt.

Bij de cover houdt het niet op: Vanaf de eerste zinnen is het verhaal boeiend.

"Zelfs als er geen gevangenen zijn, hoor ik hun kreten. Ze zitten als geesten in de muren en tussen twee voetstappen in weerkaatst hun gegil. Als je je naar de krochten van het kasteel begeeft, onder de barakken waar de wachters slapen, onder de Aanzegkamer, kom je op de plaats waar ze op rustige momenten een kwijnend bestaan leiden."

Nou vraag ik je: Is dit beeldend, of is dit beeldend?

Ik was eerst in de veronderstelling dat hoofdpersoon Twylla één van de gevangenen was, maar dat is niet zo. Of tenminste, niet het soort gevangene die hierboven omschreven wordt.

Twylla is haar eigen gevangene. Gevangen in haar eigen gave. Gedoemd tot een intimiteitloos bestaan. Gedwongen tot het gebruiken van haar vergiftigde gave.

Bij het lezen van de omschrijving verwachtte ik een hoog fantasy-gehalte, maar dat viel mee (of tegen). De wereld waarin Twylla leeft, doet erg middeleeuws aan. Ik kon er qua omgeving geen raakvlakken in vinden van een deel van onze wereld. Wat heel knap is, want meestal spelen ook fantasyboeken zich op een of één of andere manier bekend terrein af.

Qua personages vond ik het een fijn boek om te lezen. Er komen veel verschillende soorten karakters voorbij. En of het het ware karakter is wat je ziet, is nog maar de vraag.

Ik ben héél benieuwd naar het tweede deel!

De vergiftigde gave is o.a. verkrijgbaar bij Bol.com. Als je het boek via mijn blog bestelt, ontvang ik een klein bedrag aan commissie. Jou kost het niets extra.