Lees dan!: Vermiste meisjes

Van Uitgeverij de Fontein ontving ik een (ongecorrigeerd) leesexemplaar van Vermiste meisjes, het thrillerdebuut van Megan Miranda

Vermiste meisjes is opgedeeld in drie delen. Alledrie de delen beginnen ze met een quote die van groot belang is voor het verhaal.

"De mens... kan niet leren vergeten en zit altijd aan het verleden vast: hoe ver, hoe snel hij ook loopt, de keten loopt mee." (Friedrich Nietzsche)

"Het is waar wat de filosofie beweert: dat het leven achterwaarts begrepen moet worden. Maar daarbij vergeet men de andere stelling: dat het voorwaarts geleefd moet worden." (Søren Kierkegaard)

Achterstevoren, dat is ook hoe je dit boek leest. Je gaat namelijk in het tweede deel, het grootste deel van het boek, steeds een dag verder terug in de tijd, om vervolgens ongeveer uit te komen waar je begonnen bent.

Waar gaat het boek over:

Nicolette Farell (Nic) gaat terug naar haar ouderlijk huis om het huis van haar dementerende vader op te knappen voor de verkoop. Met het teruggaan van Philadelphia naar Cooley Ridge, North Carolina, gaat ze ook terug naar haar verleden.

Tien jaar geleden verdween in Cooley Ridge namelijk haar beste vriendin Corinne. Het is altijd een mysterie gebleven waar Corinne gebleven is.

"Het bos herbergde geheimen, het verleden rees eruit op en overlapte het heden, als dominostenen waarvan niet meer te voorkomen was dat ze omvielen."

De oude vriendingroep van Nic is na de verdwijning van Corinne uit elkaar gevallen. En niet zomaar. Iedereen heeft geheimen, iedereen heeft dingen verzwegen. De geheimen dreigen langzaamaan weer boven te komen.

Helemaal als er nog een meisje uit hetzelfde dorp verdwijnt. Wat hebben de twee verdwijningen met elkaar te maken?

Mijn mening:

Spannend, maar frustrerend. Bijna aan het begin van het boek, op dag 15, weet Nic waarschijnlijk al wat er gebeurd is. Vanaf dat moment moet je als lezer terug in de tijd, tot aan dag 1, wat bijna aan het eind van het boek is, daarna gaat het pas weer verder met dag 15.

Bij thrillers is het heel vaak zo dat er in de proloog iets gebeurt, wat dan later in het boek pas weer aan bod komt, maar in ieder volgend hoofdstuk een dag terug, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.

Ik had de neiging om aan het eind van het boek te gaan beginnen en dan de dagen op volgorde te gaan beleven, maar dat heb ik (uiteraard) niet gedaan.

Door deze opbouw van het boek ben je je wel heel bewust van het zich steeds verder sluitende net. Maar wie er uiteindelijk ín dat net zit?