Leesdagboek Het achtste leven (voor Brilka) - Nino Haratischwili (update 30/11)

Zo leuk! Ik mag voor Hebban.nl gaan meedoen aan het leesfeuilleton van Het achtste leven (voor Brilka)! #hetachtsteleven

Iedere week zal ik digitaal een gedeelte van het boek krijgen om te lezen en vervolgens te bespreken op de website van Hebban. Uiteraard houd ik jullie ook via hier op de hoogte.

Het achtste leven (voor Brilka) zal in januari verschijnen en heeft maar liefst 1248 pagina's. Volgens mij heb ik nog nooit zo'n dik boek gelezen!

Ik heb er wel ruim de tijd voor: Op 14 december zal ik de laatste 100 pagina's ontvangen.

Het lijkt me een leuk idee om jullie via een wekelijks update op de hoogte te houden van mijn vordering in, en mijn mening over het boek.

Dus eigenlijk is het geen leesdágboek, maar een leesweekboek. Dat vind ik niet zo mooi staan, dus houd ik het op dagboek. In mijn dagboek schrijf ik ook niet dagelijks.

Als ik een nieuw stukje in dit bericht plaats, zal ik het boven het vorige stukje doen. Dus als je hieronder verder leest, staat daar het nieuwste stuk.
Update: Dat lijkt me toch niet zo handig. Ik laat het oudste stuk bovenaan staan, zodat mensen die nog niet zo ver in het boek zijn geen spoilers zullen lezen.
Ik kan in dit leesdagboek niet onder spoilers uit.
Als ik het hele boek uit heb, zal ik een recensie plaatsten waar, uiteraard, geen spoilers in zullen staan.

12-10-2016: De proloog

Vandaag kreeg ik via de mail het eerste gedeelte van Het achtste leven; de proloog. Een beginstukje van 27 pagina's. Die ben ik gelijk maar gaan lezen.

In de proloog maakte ik gelijk kennis met een heleboel personages, waaronder ik-figuur Nitsa (Niza), haar nichtje Brilka, haar overgrootmoeder Anastasia (Stasia) die veel voor haar betekend heeft en die volgens mij ook een grote rol gaat spelen in de rest van het verhaal.

Alleen, die rest van het verhaal kan ik nu nog niet gaan lezen. Volgende week krijg ik de volgende 53 pagina's pas. 

Uit wat ik nu heb gelezen, komt heel veel liefde naar voren. Liefde die uit de woorden van Nitsa spreekt.

De proloog heeft mij in elk geval nieuwsgierig gemaakt naar de rest van het boek.

21-10-2016: Eerste boek - Stasia

In plaats van afgelopen woensdag, kreeg ik maandag al de nieuwste pagina's van Het achtste leven toegestuurd. Dit maal een iets groter stuk: zo'n 90 pagina's. Ook die pagina's heb ik inmiddels met plezier gelezen. 

Gelukkig lukte het om ze op mijn e-reader te zetten.

Dit deel was het Eerste boek - Stasia, het verhaal over de overgrootmoeder van Nitsa, die hier, net als in de proloog de verteller is. Ze vertelt het verhaal van Stasia aan Brilka. Brilka wordt in dit deel een paar keer bij naam genoemd, omdat er aan haar verteld wordt, verder komt zij, net als Nitsa zelf, niet ter sprake in dit deel.

Anastasia leert in dit deel Simon Jasji kennen, haar toekomstige man en uiteindelijk de vader van de opa van Nitsa.

Behalve het verhaal over het volwassen leven van Anastasia, wordt er ook verder teruggegaan in de tijd, naar het verhaal van de ouders van Anastasia: De chocoladefabrikant en zijn vrouw Ketevan.

De stukken over het leven van Stasia vond ik fijn lezen, maar doordat Stasia in een roerige tijd leeft (De Eerste Wereldoorlog, revoluties) ontkom je er als lezer niet aan om ook veel politieke achtergronden over je heen te krijgen. 

Best leerzaam, maar af en toe ook wat langdradig voor mij als een niet zo politiek ingesteld persoon.

Stasia zelf was ook niet zo politiek ingesteld. Die hield zich liever bezig met ballet. Maar ook zij ontkwam niet aan de politieke situatie.

"Zou je niet twee, drie, vier, zelfs talloze malen op de wereld moeten komen om aan je wensen te kunnen voldoen? Aan de mogelijkheiden van deze wereld?"

"Ze probeerde zich haar toekomst voor te stellen, een toekomst die van nu af aan een verlenging van dit heden zou zijn, van dit treurige leven van alledag, van een minimum aan liefde en toewijding, van deze stilte, deze vanzelfsprekendheid."

Een belangrijk item in dit deel is het geheime ingrediënt van de chocola van de chocolaterie van de chocoladefabrikant. Erg lekker, maar oh zo verslavend als het puur gegeten wordt. 

Het succes van de chocola loopt ongeveer gelijk met het liefdesleven van Stasia. 

"Alles was zoals het moest zijn wanneer je die chocola proefde."

Tijdens het lezen heb ik vrij veel aantekeningen gemaakt. Zes kantjes op A5-formaat. Ik moet het toch een beetje bijhouden, wil ik over twee maanden nog weten wat er gebeurd is, zonder steeds terug te moeten bladeren in het boek. 

Als ik straks een stuk van 170 pagina's toegestuurd krijg, denk ik toch dat ik wat minder aantekeningen ga maken, anders heb ik straks zelf een complete samenvatting van het boek. Dat is ook niet nodig. 

Een uitspraak uit dit deel die zowel mij als andere feuilletonlezers tot nadenken zette, was deze:

"Iemand die een sluier nodig heeft, een voorwerp, ook als is het van zijde, tussen zichzelf en de wereld, is bang voor het leven. Hij is bang om dingen te beleven, ze echt te voelen." 

(Simon Jasji)

Wat ik erg mooi vond, was dat Stasia haar dochtertje noemde naar haar overleden tweelingzusje, die in haar hoofd altijd de naam Kitty gedragen heeft. 

Aan het einde van dit deel zit niet echt een afronding. Ik ben dan ook benieuwd waar het volgende stuk precies verder gaat. Uiteraard wil ik ook gewoon weten hóe het verder gaat.

30-10-2016: Tweede boek - Christine

"Er vormden zich eilanden van machteloosheid. De wolken pakten zich samen, de lucht werd mat en veranderde van kleur als een kameleon. De wilg aan de oever van de rivier boog dieper en streelde de aarde om troost te bieden: het zou nog erger worden en de natuur moest zich wapenen."

Anders dan ik verwacht had, ging dit deel niet geheel over Christine. Het was nog steeds Stasia die de boventoon voerde.

Waardoor dat kwam? Doordat Nitsa, de vertelster van het verhaal, alles van Stasia heeft gehoord en haar verhalen doorvertelt aan Brilka.

Er staan dus grotendeels gebeurtenissen in waar Stasia bij is geweest, en anders waarvan zij gehoord heeft.

Christine is getrouwd met de rijke Ramas Iosebidze. Een man die bij de bevolking bekend staat als rokkenjager. Zijn huwelijk met de veel jongere Christine is volgens hen dan ook gedoemd te mislukken.

Stasia is aanwezig op het huwelijk van de twee. Op dat moment zwanger van haar tweede kind, Kitty.

 Christine verhuist van haar ouderlijk huis naar het huis van Ramas in Tbilisi en leeft daar als een rijke dame. Ze nodigt Stasia uit om bij haar te komen logeren. Vanuit Stasia's oogpunt worden het huis en het leven van Christine uitvoerig beschreven.

Stasia maakt nieuwe vrienden in Tbilisi en besluit met haar kinderen bij Christine en Ramas in te trekken.

Is het leven van Christine in het begin zo zorgeloos, op oudejaarsavond 1927 komt daar verandering in. Het figuurlijke tapijt wordt verder geknoopt en laat vanaf dat moment een grilliger patroon zien. 

"Het was het verraad dat op dat moment werd geboren. En er werd iets naamloos in gang gezet, vrijgemaakt, in de wereld losgelaten om over iedereen waanzin te brengen, om de hersenen aan te tasten en de zielen te verdoven. Om levens mee te sleuren, onverzadigbaar en groot."

Vanaf dat moment wordt de spanning in het verhaal flink opgebouwd tot het aan het einde van dit deel explodeert in iets erg onverwachts.

De politieke ontwikkelingen in Georgië en Rusland spelen wederom een grote rol in het verhaal. Af en toe best ingewikkeld, maar wel interessant. 

Ik vond het boek eerder wel intrigerend, maar spannend was het tot dusver niet vaak. 

Ik ben weer erg benieuwd hoe het verhaal zich verder gaat ontwikkelen.

Tot nu toe bevalt het me overigens erg goed om op deze manier te lezen in zo'n dik boek. Stukje bij beetje vordert het verhaal. Inmiddels heb ik bijna 200 bladzijden gelezen. Nog meer dan 1000 te gaan. Ik hoop dat het verhaal zo boeiend blijft. 

"Er vormden zich zwermen onrustige insecten in de dakgoten en de stoffige hoeken van de huizen. Ze sisten en verscheurden hun vleugels om gehoor te vinden, maar niemand nam ze waar."

8-11-2016: Derde boek - Kostja

Dit weekend las ik maar liefst 157 pagina's van Het Achtste Leven en ik moet zeggen dat er erg heftige en emotionele stukken in zaten dit keer.

Het boek van Kostja speelt zich af gedurende de Tweede Wereldoorlog. 

Aan het eind van het tweede boek was al duidelijk dat hij in de voetsporen van zijn vader wilde treden.

Kostja laat zich inschrijven op de Froenze Marine Academie in Leningrad om daar opgeleid te worden tot matroos. 

Aldaar woont hij op een kamer die hij deelt met Giorgi Alania. Die vriendschap zal, zogezegd een interessant patroon gaan vormen in het terugkerende wandkleed van het verhaal. 

Kostja gedraagt zich als een slimme, stoere en sterke kerel en is al snel populair bij zijn schoolgenoten. Wanneer zij hem op een dag een streek leveren die anders uitpakt dan verwacht, begint voor Kostja een dubbelleven.

Als de oorlog uitbreekt wordt hij ingezet om te vechten voor de Sovjet-Unie. 

Behalve over Kostja, gaat er ook een groot deel van het verhaal over Kitty en Andro. Dat vond ik gelijk de meest emotionele draad in dit boek. Dat belooft wat voor het volgende deel dat ik morgen kan verwachten. Dat deel zal namelijk over Kitty gaan. 

Ik heb nu al zin om verder te lezen, maar zal waarschijnlijk tot het weekend moeten wachten voor ik eraan toe kom om me verder te verdiepen in de familie Jasji.

De chocola blijft een belangrijke draad in het boek.

"Chocola was alleen nog een herinnering aan een ander tijdperk en zonder chocola vergaten de mensen de zoetheid en zonder iets zoets vergaten ze hun kindertijd en zonder kindertijd vergaten ze het begin en zonder begin zagen ze het einde niet naderen."

Het is voor mij geen 'gewoon' leesboek waarmee ik lekker op de bank plof. Tijdens het schrijven maak ik automatisch continu aantekeningen. Ik heb al een heel naslagwerk met namen, data en gebeurtenissen.

16-11-2016: Vierde boek - Kitty

Afgelopen weekend las ik het vierde boek. Het boek over Kitty, de dochter van Stasia.

In het deel van Kostja was al vrij veel over Kitty te lezen. Er werd onder andere een erg emotionele gebeurtenis uit Kitty's leven beschreven. Eentje die van invloed zal zijn op de rest van haar leven.

Met die gebeurtenis heeft ook Mariam te maken. Kitty en zij krijgen een hechte vriendschapsband. Een vriendschapsband waarbij gedeelde wraakgevoelens een grote rol spelen. 

"De liefde was een sluipend, traag gif, de liefde was geniepig en leugenachtig, de liefde was een sluier die over de ellende van de wereld was geworpen, de liefde was klef en onverteerbaar, ze was een spiegel waarin je kon zijn wat je niet was, ze was een spook dat hoop verspreidde waar allang geen hoop meer bestond, een schuilplaats waar je je toevlucht dacht te vinden en uiteindelijk toch alleen jezelf vond."

Behalve over Kitty, lees je ook meer over Kostja en Andro. Stasia komt in dit deel veel minder aan bod. 

Naast de verhaallijn van Kitty, spelen ook dit keer de gebeurtenissen die in de geschiedenisboeken te vinden zijn op de achtergrond een grote rol. Alhoewel minder dan in de vorige delen. 

Na de Tweede Wereldoorlog lijkt alles een beetje in rustiger vaarwater te komen, maar niets blijkt minder waar. 

Omdat het in Georgië te gevaarlijk wordt voor Kitty, moet zij het land uit. In haar eentje moet ze een heel nieuw leven opbouwen, nieuwe vrienden maken. 

Dat zorgt voor veel nieuwe personages, waaronder Amy en Fred.

Nitsa is nog steeds degene die het verhaal aan Brilka vertelt, die het voor Brilka opschrijft.

Nitsa geeft aan dat het een zware taak is om alle gebeurtenissen chronologisch op te schrijven, doordat er vaak op hetzelfde moment verschillende belangrijke dingen op verschillende plaatsten gebeuren.

"De verhalen overlappen elkaar, lopen in elkaar over, vergroeien met elkaar - ik probeer dat kluwen te ontwarren, omdat je de dingen na elkaar moet vertellen, omdat de gelijktijdigheid van de wereld niet in woorden te vangen is."

Ik heb dit keer tijdens het lezen wat minder aantekeningen gemaakt en wat meer rust genomen om te lezen. Dat beviel me wel goed. Ik vond het na deze 169 pagina's jammer om te moeten stoppen. 

Bij dat stoppen voor een paar dagen komt bij dat ik het iedere keer best lastig vind om weer te beginnen. Toch ben ik steeds weer blij als ik weer aan het lezen ben en ik na een paar bladzijden helemaal opga in het verhaal.

Wat dat betreft kan ik komende week, of komende twee weken even flink doorlezen, aangezien ik zojuist maar liefst 300 pagina's heb ontvangen.

Als ik die uit heb, ben ik al over de helft van het boek!

Ik ben benieuwd wat voor onverwachte gebeurtenissen en mooie zinnen ik nu weer tegen ga komen. Wordt vervolgd. 

30-11-2016: Vijfde boek - Elene

Dit keer had ik twee weken de tijd om maar liefst 300 pagina's in Het achtste leven te lezen.

Het vijfde boek gaat over Elene; de dochter van Kostja en Nana, Elene, de moeder van Nitsa, de vertelster van het verhaal. 

In het vorige deel kwam de geboorte van Elene aan bod. 26-06-1953.

Elene laat al jong een eigen wil zien. Die eigen wil zal haar regelmatig in de problemen brengen, tot grote ergernis van vader Kostja.

"Ze zou ronddolen, rusteloos, gejaagd, met haar broekzakken vol jaren, haar beste jaren - die ze vergooide."

Door wat Elene meemaakt, door haar gevoel ongewenst te zijn, haar jaloezie, wordt ze al snel een verbitterd meisje, waarvoor ik niet veel waardering kon opbrengen.

Net als in de andere delen, gaat het ook in dit deel niet alleen over de persoon waarnaar het deel genoemd is. De andere personages worden wederom uitvoerig besproken. Waarbij Kitty mijn favoriet is. Niet perse qua personage, maar wel qua verhaallijn.

Voor Elene is Kitty de geheimgehouden, gevluchte tante die in het westen leeft en die tegelijk haar grote voorbeeld, of zelfs obsessie is.

Als ik niet teveel wil verklappen over Elene, kan ik hier eigenlijk niet veel meer neerzetten. Wel is het zo dat er in de proloog ook al een en ander kort verteld wordt, dat in dit deel uitgebreider aan bod komt. 

Ik ben een beetje van het aantekeningen maken bij het lezen afgestapt. Schreef ik eerder vier pagina's vol bij 150 te gelezen bladzijden, nu heb ik er bij 300 slechts 2 op A5-formaat. Voor alsnog heb ik niet het idee dat ik daardoor dingen ga vergeten. Of dat ook daadwerkelijk zo is, zal ik in de volgende delen gaan merken. 

Over de geschiedenis van Rusland leer ik overigens steeds meer. Het blijft boeiend.

"Ze begreep dat de wereld geen veilige plek was, dat de mensen hun beloften niet altijd nakwamen, dat liefde inwisselbaar was, dat vertrouwen elk moment als een zijden draad kon knappen, dat gevoelens met de dag veranderden en uit genegenheid verachting kon groeien."

12-12-2016: Zesde boek - Daria 

Ik ben al bijna bij het einde van Het achtste leven met het uitlezen van dit deel. Woensdag ontvang ik de laatste 100 bladzijden. Daarna ga ik merichten op het schrijven van een recensie van dit enorm veelomvattende boek. 

In Daria vertelt Nitsa over haar eigen leven en dat van Daria. Dit is het eerste deel waarin de informatie van Nitsa uit de eerste hand komt; uit haar eigen herinneringen.

Ze schetst een duidelijk beeld van hoe het is om op te groeien achter het ijzeren gordijn. Al was dat voor haar natuurlijk niet erachter. Het was haar kant. 

"Voor mij was de Sovjet-Unie de kindertijd die ik deelde met mijn zus."

Daria wordt door opa Kostja duidelijk voorgetrokken op Nitsa, hoe erg ze haar best ook doet. Alles wat Daria doet is beter en mooier. Dat is ook heel lang te merken aan het gedrag van Daria. Ze was een beetje een verwend prinsesje.

In de proloog van het boek is al te lezen dat Daria niet meer leeft op het moment dat Brilka er vandoor gaat vanuit Amsterdam. Hoe of wat, dat wordt hier uit de doeken gedaan. 

Aangezien het verhaal dat Nitsa vertelt inmiddels al meer dan een eeuw speelt, is het logisch dat er, behalve dat er mensen bij komen, geboren worden, er ook mensen weg vallen.

Ik was net even een stukje van de proloog aan het herlezen, op zoek naar informatie die daar al uit de doeken werd gedaan en merkte dat die proloog nu al heel anders leest dan de eerste keer. Van heel veel wat Nitsa zegt, kennen we nu de achtergrond.

Ik raad iedereen die het boek leest aan, om tegen het eind, of misschien helemaal aan het eind de proloog nog een keer te lezen.

Inmiddels kan ik niet wachten tot woensdag. Tot het laatste stukje van Nitsa en Brilka. Tot de laatste puzzelstukjes. 

De familie Jasji is me inmiddels erg vertrouwd. Ik zal ze missen. Dat hele dikke boek móet gewoon op mijn boekenplank komen, zodat ik nog vaak aan het lezen ervan terug kan denken. 

"In dit verhaal, dat alleen moest worden verteld om bij jou uit te komen. Bij jou en dus bij het begin. 

In dit verhaal, dat alleen moest worden geschreven, zodat jij nog een keer ter wereld kon komen en de kans kreeg om opnieuw en heel anders te beginnen. 

En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet verder kan schrijven zolang het 'jij' twee keer bestaat. 

Ik moet van jou eerst 'mijn' Brilka maken om mijn verhaal te kunnen vervolgen, om dan eindelijk bij jou uit te komen, bij jou, de ware, de echte, die ik met alle woorden van de wereld toch niet zal kunnen beschrijven, bij jou, die mij het enige 'jij' hebt kunnen geven dat ik niet in een 'zij' heb kunnen veranderen."

Titel: Het achtste leven (voor Brilka)

auteur: Nino Haratischwili

uitgeverij: Atlas Contact
ISBN: 978 90 254 4841 7

aantal pagina's: 1248
verschijningsdatum: januari 2017