Ik geef je de zon - Jandy Nelson

"Als je je soulmate ontmoet is het alsof je een huis binnengaat waar je eerder bent geweest: je zult de meubels herkennen, de foto’s aan de muur, de boeken in de kast, de inhoud van de laden, en als het moest zou je je weg op de tast kunnen vinden."

Ik was aangenaam verrast toen ik Ik geef je de zon tegenkwam bij Bliyoo. Ik zit met Bliyoo nog in de gratis proefmaand en begin steeds meer te denken dat ik het abonnement na die maand laat doorlopen. In ieder geval voor de duur van de zomervakantie. 

Ik moet zeggen dat ik het ideaal vind dat de boeken gesynchroniseerd worden met mijn telefoon. Soms heb je van die momentjes dat je ergens moet wachten. Wat is er dan leuker dan even snel een stukje lezen. (Ik ben ook wel eens uitgekeken op Facebook en Twitter... soms.)

Jude en Noah. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. Al sinds ze slechts cellen waren. Samen één. 

Toch gebeuren er dingen waardoor ze van elkaar vervreemden, waardoor ze uit elkaar gescheurd worden.

Ze hebben alletwee hun ideeën voor de reden hiervan. Maar wat is de ware reden? Die komt gedurende het verhaal stukje bij beetje naar voren.

Jude en Noah zijn beiden ontzettend creatief. Noah tekent en schildert altijd. Heeft hij geen papier bij de hand, dan tekent hij in zijn hoofd. Zo maakt hij in zijn hoofd bijvoorbeeld steeds zelfportretten. Tussen haakjes weergegeven in de tekst. Erg leuk!
Hij hoopt over een jaar aangenomen te worden op de ASK - De Academie voor Schone Kunsten.
Jude doet het met tekenen iets minder goed dan Noah, waardoor Noah voor haar gevoel alle aandacht van hun zweverige moeder krijgt. Noah en moeder gaan soms zo op in hun gesprekken dat ze Jude vergeten.
Jude leeft volgens de regels van haar oma die ze de bijbel noemt.

"Als een jongen een sinaasappel aan een meisje geeft, zal haar liefde voor hem zich vermenigvuldigen."

Ze praat met haar overleden oma. Haar overleden moeder maakt al haar kunstwerken kapot, omdat ze boos is op Jude. 

"Iedereen van jouw familie is heel machtig. Jij en je broer verdelen de wereld. Je moeder komt na haar dood terug om jouw potten en schalen te breken."

De hoofdstukken wisselen niet alleen in ik-persoon af tussen Noah en Jude, maar ook in tijd. Het boek begint als Noah 13 is. Als alles nog koek en ei is tussen NoahEnJude. Als ze nog met elkaar onderhandelen over het universum en als een eenheid ademen.
Het hoofdstuk daarna is Jude als 16-jarige aan de beurt en hebben Noah en Jude nog nauwelijks iets met elkaar te maken.
Wat is er in de tussenliggende jaren allemaal gebeurd?!

Blijheid om een gevonden liefde, verdriet om een groot verlies.

Jezelf zijn of juist niet. Jezelf verloochenen of juist niet. Daarvoor zul je toch eerst moeten weten, moeten voelen wie je bent.

Als 13-jarige is Noah zich al erg bewust van zijn homoseksualiteit. Dat onderwerp loopt ook als een rode draad door het verhaal.

"Dan stel ik mezelf de vraag hoeveel vingers ik zou opgeven voor één minuut op die manier met hem, en ik kom op zeven. Acht zelfs. Met twee vingers kan ik nog altijd tekenen, als een van die vingers tenminste een duim is."

En erg mooi en emotioneel verhaal dat zeker zal blijven hangen.

Ik wilde steeds sneller lezen omdat ik wil weten hoe het heden en het verleden uiteindelijk weer zouden samenvloeien. Hoe alles zou passen. Tegelijk wilde ik niet dat het boek uit was..

En toch is het nu uit. Ba-len. 



titel: Ik geef je de zon

auteur: Jandy Nelson

originele titel: I'll give you the sun

vertaling: Aimée Warmerdam

uitgeverij: Blossom Books
ISBN: 9789020632989

aantal pagina's: 273
verschijningsdatum: maart 2015