Lees dan!: Het Rosie project

Afgelopen week kreeg ik Het Rosie Effect van Graeme Simsion thuisgestuurd. Aangezien dat de opvolger is van Het Rosie Project leek het me handig om die eerst te gaan lezen.
Ik heb het boek al vaak voorbij zien komen op andere blogs en als ik me niet vergis zat hij afgelopen zomer zelfs in de vakantiebieb. En toch had ik hem niet eerder gelezen, ik had niet eens gelezen waar hij over gaat. En waarom. Alleen maar omdat de cover me totaal niet aanspreekt.
Daar moest ik me nu dus maar eens overheen zetten. Natuurlijk hoopte ik dat Het Rosie Project leuk genoeg zou zijn om vlot daarna verder te gaan in het volgende deel.

Al vanaf het eerste hoofdstuk is duidelijk dat je te maken hebt met iemand met een bepaalde stoornis. En dat diegene dan ook nog een lezing gaat geven over het syndroom van Asperger is wel erg ironisch.
Donald Tillman, Don voor vrienden (Waar hij er overigens niet zoveel van heeft.) doceert genetica aan de universiteit. Hij is erg punctueel en leeft volgens zijn eigen vaste schema. En dan geen vast schema waarin staat wanneer hij gaat werken, sporten of eten, maar een tot in de kleinste details uitgewerkt schema.
Don heeft een Echtgenote Probleem. Dat probleem bestaat eruit dat er geen echtgenote ís en hij tot nu toe geen geschikt persoon tegen is gekomen. Om tijdverspilling te voorkomen heeft hij een zeer effectieve eliminatielijst samengesteld. (Bijna) geen enkele vrouw voldoet aan zijn strenge eisen en kan na een paar vragen uitgesloten worden als toekomstige echtgenote.
En dan komt Rosie Jarman zijn kantoor binnen. Een mooie vrouw die helemaal niet aan zijn eisen voldoet, en dus meteen uitvalt als kandidate. Zij is op zoek naar haar biologische vader en aangezien Don veel verstand heeft van genetica kan hij haar misschien helpen bij het opsporen van de beste man.
Behalve het Echtgenote Project heeft Don nu ook het Vaderschaps Project op zich genomen. En met dat project moet veel van zijn routine aan de kant gezet worden. En dat gaat niet zonder slag of stoot.

In het boek leer je Don erg goed kennen. Ik vond het geweldig om eens een kijkje te nemen in het hoofd van iemand met het syndroom van Asperger. Heel bijzonder.
Don is een erg intelligent en leergierig persoon, maar van sociaal gedrag heeft hij geen kaas gegeten. Ook neemt hij alles letterlijk. Hij begrijpt dus niet wanneer iemand een sarcastische, dubbelzinnige opmerking of een grapje maakt. Hij analyseert alles wat de mensen om hem heen doen om toch enigszins mee te kunnen draaien in de maatschappij.
Hierdoor ontstaan vaak grappige situaties. Mensen lachen hem ook regelmatig uit, maar daar heeft hij handig gebruik van gemaakt door zich al sinds de middelbare school op te stellen als de clown.
Bijzonder genoeg heeft Don zichzelf niet in het vakje met mensen met het syndroom van Asperger geplaatst, al schijnt dan juist wel kenmerkend te zijn voor mensen met Asperger. Al weet hij wel heel goed dat hij anders is dan de meeste mensen.

Ik vond het verhaal erg vermakelijk, maar niet erg diepgaand. Dat heeft denk ik vooral te maken met het feit dat Don zich niet erg kan verdiepen in wat er om hem heen gebeurt, maar dat hij vooral aan het analyseren is, daardoor blijft de sfeer in het boek toch een beetje zakelijk. Het is dan ook absoluut geen standaard roman. Don Tillman is een leuk personage en ik ben nieuwsgierig naar het volgende boek. Het is alleen niet zo dat ik gelijk na de laatste bladzijde van dit boek het volgende erbij pak.
Het boek leest lekker vlot weg. Hopelijk is dat bij het Rosie Effect ook zo en kun je daar volgend weekend mijn recensie van lezen, maar tussendoor nog even een ander boek.

Sterren plaatjes