Godverdomse dagen op een godverdomse bol - Dimitri Verhulst

Titel: Godverdomse dagen op een godverdomse bol

auteur: Dimitri Verhulst
uitgeverij: Uitgeverij Contact
ISBN: 978 90 254 2953 9
aantal pagina's: 186
verschijningsdatum: september 2008

"De tijd is rijp en hij zal snel weer rotten."

Dat de spellingscontrole aangeeft dat ik fouten in de titel heb staan, zegt wel wat over de titel. Geen woorden die ik vaak gebruik en die me in principe tegenstaan. Ook over de cover ben ik niet erg enthousiast. Toch was ik benieuwd naar de inhoud van dit boek. Over het algemeen kan ik de boeken van Dimitri Verhulst wel waarderen.

Waar gaat het boek over:

In Godverdomsde dagen op een godverdomse bol beschrijft Dimitri Verhulst de evolutie van de mensheid. Vanaf het moment dat de mens nog vrij weerloos uit het water kwam is hij zich steeds verder gaan ontwikkelen. 

Of dat altijd goede ontwikkelingen zijn geweest, is maar de vraag. 

Wat gemaakt is, wat ontstaan is in tientallen miljoenen jaren, kan in een tel vernietigd worden, maar ook zelf creëren is de mens niet vreemd.

"Bomen komen elkaar niet tegen en leven doorgaans langer."

Feit is dat de mens is blijven leren, steeds meer over de wereld leert en hoe deze in elkaar zit, waardoor hij langzamerhand de macht van welke godheid dan ook overneemt.

Mijn mening:

Godverdomsde dagen op een godverdomse is het oudste boek van Dimitri Verhulst dat ik tot nu toe gelezen heb en zijn negende geschreven boek.
Zijn schrijfstijl is in de loop van de jaren niet echt veranderd. Als ik in dit boek was gaan lezen, zonder dat ik wist wie het geschreven had, dan was ik daar op de eerste pagina al achter gekomen. 

Dimitri Verhulst zegt waar het op staat en neemt daarbij geen blad voor de mond. Het sarcasme druipt er vanaf. En sarcasme, daar houd ik wel van.

Als vrouwelijke lezer moet je je wel regelmatig pantseren tegen vrouwonvriendelijke uitspraken.

Alhoewel dit boek een boek is over de evolutie van de mens, een soort van geschiedenisboek, wordt er geen enkel jaartal of naam in genoemd. Noch van mensen, noch van plaatsen. Je moet als lezer zelf dus maar uit zien te zoeken waar en wanneer je je op de tijdlijn bevindt.

In de meeste gevallen sprak het wel voor zich. 

"De wereld wordt opgesplitst in superieuren en niemendallen, waarbij de bedenker van het classificatiesysteem uiteraard zelf deel uitmaakt van de superieuren, dat is nogal wiedes. Een niemendal is niet in staat tot het samenstellen van een classificatiesysteem, die kent het woord 'classificatiesysteem' niet eens en zou dat woord, als het werd gedicteerd, schrijven met 21 fouten erin."

(blz. 173)

Ook hoofdstukken missen in dit boek. Wel zijn er een paar vaste uitspraken in het boek die een mijlpaal aangeven. Er wordt regelmatig aangegeven hoeveel mensen er op dat moment in het verhaal op de aardbol rondlopen, of, iets negatiever, welk dier er inmiddels is uitgestorven, maar ook welke beroepen er op dat moment 'in' zijn.

Een van de positieve ontwikkelingen is de ontwikkeling van de taal, daarop wordt regelmatig teruggekomen. 

"De taak die 't ooit vrijwillig op een dag met veel plezier heeft aangevat, het benoemen van de dingen, is nog altijd onvoltooid. En 't hoopt dit zo te houden. Want eens de stromen met woorden zullen zijn opgedroogd, zal 't zijn eigen einde ruiken. Het einde van de woorden, dat is de dood."

(blz. 148)

Zoals in de quote hierboven te zien is, wordt de mens aangeduid met 't. 

Dus; geen hoofdstukken, geen namen, geen jaartallen, tóch een duidelijk boek.

"Hoe laat zou het zijn?"

In 2009 won Verhulst met dit boek de Libris Literatuurprijs

Lees door op onderstaande titels te klikken meer over de boeken van Dimitri Verhulst die ik besproken heb op mijn blog.

Bloedboek
De zomer hou je ook niet tegen
De laatkomer
Kaddisj voor een kut