Il mare nasconde le stelle - Francesca Barra

Een Italiaans boek waarvan ik niet verwacht dat het in Nederland uitgegeven zal worden. Hij is tot nu toe ook nog niet in andere talen vertaald. Toch vind ik het verhaal mooi genoeg om er hier aandacht aan te besteden.

Waar gaat het boek over:

Het gaat in Il mare nasconde le stelle om het waargebeurde verhaal van een bootvluchteling. Een kind nog.
De Egyptische Remon besluit als hij veertien jaar is, om in zijn eentje zijn land en alles wat hij daar heeft te ontvluchten.
In Egypte kan hij niet zichzelf zijn, kan hij niet vrijuit geloven wat hij wil. Verschillende geloven strijden tegen elkaar. Remon is als koptische christen ver in de minderheid en moet in Egypte zijn hoofd boven water zien te houden in een overwegend islamitisch dorp.
Hij weet dat, als hij blijft, het op een gegeven moment mis zal gaan. Voor zijn gevoel zit er dus niets anders op.

Voordat Remon op een boot beland, wordt hij eerst een tijdje vastgehouden, zodat zijn ouders geld voor hem neer kunnen tellen. Eenmaal aan boord krijgt hij nauwelijks te eten. Vanaf de boot moet af en toe overgesprongen worden naar een ander schip. Bij een van die levensgevaarlijke sprongen verliest Remon de weinige bagage die hij heeft.

Onderweg is er niemand die hij kent, niemand die hij kan vertrouwen.
Zo is hij 160 dagen alleen en huilt hij zelf haast een zee bij elkaar. Koud, hongerig en alleen.

De plaats van bestemming die Remon voor ogen heeft, is Milaan. Daar zou namelijk familie van hem wonen. Behalve het woord Milaan, kent hij helemaal niks in Italië. Hij verwacht dan ook niet dat hij op een Italiaans eiland terecht komt.

Ook in de vluchtelingenopvang staat hij er alleen voor. Hij is daar zelfs niks meer dan een nummer.
Maar als hij, omdat hij nog maar een kind is, na een tijd eenmaal opgenomen wordt in een familie, gaat het langzaamaan de goede kant op met hem en krijgt hij de kansen waar hij naar op zoek was.

"Want als de mensen vriendelijk tegen je zijn, 

als ze je niet op laten gaan in de massa, 

je respecteren, 

als ze je een plek geven, 

je vertrouwen, 

je verantwoordelijkheid geven, 

dan wordt alles gemakkelijker."

Mijn mening:

Ik heb dit boek tussen andere boeken door gelezen. Iedere keer een stukje. Wat mij betreft was het niet spannend genoeg om in een ruk uit te willen lezen. Het is natuurlijk ook geen boek om spannend te zijn. Indrukwekkend was het zeker wel.

Mensen die denken dat vluchtelingen zomaar op een boot stappen en een leuk tochtje maken voor ze in Europa aankomen, hebben het mis. (Niet dat ik ooit dacht dat het makkelijk was hoor...) De tocht is niets minder dan een dodenvaart. Mensen zetten niet zomaar hun leven op het spel! Ze hebben hoop op een betere toekomst. En die hoop, daar heeft iedereen toch recht op?

Anders dan de cover van het boek doet denken, gaat Remon niet in zijn eentje de zee op. Figuurlijk is hij wel alleen.

De titel van het boek betekent De zee die de sterren verbergt. De symboliek van de sterren komt regelmatig naar voren. Als Remon het allemaal niet meer ziet zitten, ziet hij ook geen sterren. Zo zag hij aan boord soms tijden geen sterren.

Als hij bij zijn nieuwe 'familie' gaat wonen, kan hij vanuit zijn raam de sterren zien.

Het verhaal van Remon is mooi verwoord door Francesca Barra, die in het nawoord vertelt hoe ze Remon ontmoet heeft.

Voor het schrijven van het boek heeft ze het dagboek van Remon mogen gebruiken.

Titel: Il mare nasconde le stelle

auteur: Francesca Barra

taal: Italiaans

uitgeverij: Garzanti
ISBN: 978 88 11 67154 1
aantal pagina's: 151
verschijningsdatum: januari 2016

Splendi più che puoi - Sara Rattaro

Als je Moederdag viert in Italië, dan hoort daar een Italiaans boek bij. Splendi più che puoi is net anderhalve maand geleden uitgekomen en aangezien ik al eerder boeken van Sara Rattaro las, dacht ik dat dit boek me wel zou bevallen. Van Sara Rattaro las ik eerder Non volare via en Niente è come te.

Begin 2015 nam ik me voor om iedere maand een boek in het Italiaans te lezen, te beginnen met Il Guerriero dell'Elternità. Helaas was dat boek er net eentje waar ik niet doorheen kwam en waar ik nog steeds niet doorheen gekomen ben. Ik wilde hem perse uitlezen voor ik in een andere zou beginnen. Maar een fantasieverhaal lezen in een taal die ik niet 100% onder de knie heb, is misschien toch wat te hoog gegrepen.

Van de boeken van Sara Rattaro wist ik al dat die wel goed te behappen waren. Dus, nieuwe ronde, nieuwe kansen. De flaptekst van het boek plus de prachtige omslag maakten me erg nieuwsgierig naar het verhaal, dus ik ben er gelijk afgelopen maandag in begonnen.

Het enige wat echt belangrijk is,

is dat je je herinnert hoe je moet schitteren.

Zelfs als de wereld je soms tegenhoudt,

schitter je.

Schitter zoveel je kan!

Waar gaat het boek over:

"L'amore scopre il meglio di noi: la voglia di andare avanti, il corragio delle nostre azioni, il desiderio di continuare a sperare."

vertaling: De liefde haalt het beste in ons naar boven: De wil om door te gaan, de moed voor onze acties, de wens om te blijven hopen.

Dit op waarheid gebaseerde verhaal gaat over Emma. Emma komt rond haar dertigste in een gewelddadige relatie terecht.

Eerst lijkt alles met Marco geweldig. Hij is lief, attent, knap. Alles wat Emma wil. Een lot uit de loterij.

Hun relatie gaat in een stroomversnelling en ze trouwen al snel. Het huwelijkse leven kan beginnen!

Zodra ze op huwelijksreis zijn, verandert het gedrag van Marco drastisch. 

Hij maakt het wereldje van Emma steeds kleiner, zodat hij haar zonder getuigen zowel fysiek als geestelijk kan mishandelen.

Emma is als de dood voor zijn onvoorspelbare gedrag, maar bedenkt een plan om aan hem te ontsnappen.

"Ho fatto certe scelte, per salvare la mia famiglia, con la stessa convinzione con cui Marco desiderava distruggerla."

vertaling: Ik heb bepaalde keuzes gemaakt om mijn familie te redden, met dezelfde overtuiging als waarmee Marco ze wenste kapot te maken.

Mijn mening:

Een heftig verhaal. 

Door het eerste hoofdstuk weet je al hoe een gedeelte van het verhaal gaat verlopen. Na dat eerste hoofdstuk was te lezen wat er aan het hele gebeuren vooraf was gegaan, hoe Emma uit de handen van Marco ontsnapt. Maar daarmee is haar verhaal nog niet afgelopen.

Ik kreeg het af en toe helemaal koud van de woorden die Marco tegen Emma zei, en van de dingen die hij met haar deed. Vreselijk.

Het boek zou als een soort handleiding gezien kunnen worden van hoe het niet moet. De vergissingen die Emma maakt, worden duidelijk verwoord. Ook zijn er stukken uit de wet in het boek opgenomen. 

• Primo errore: Pensare di essere sbagliata (denken dat je je vergist)
• Secondo errore: Sforzarmi di volergli bene (me dwingen van hem te houden)
• Terzo errore: Pensare di avere la situazione sotto controllo. Essere accondiscendenti è solo un modo per prolungare l'agonia. (denken dat je de situatie onder controle hebt. Zelfgenoegzaam zijn is alleen maar een manier om het lijden te verlengen.)
• Quarto errore: Pensare di essere l'unica persona che può aiutare qualcuno a risolvere i suoi problemi. (denken dat je de enige persoon bent die iemand met problemen kan redden.)
• Quinto errore: Pensare che in una guerra la pietà venga premiata. (denken dat de dichter degene is die in een oorlog beloond wordt.)
• Sesto errore: Vergognarmi (je schamen)
• Settimo errore: Credere di poter cambiare la situatione da sola. (denken dat je de situatie in je eentje kunt veranderen.)

Al deze voorbeelden fouten worden genoemd naar aanleiding van een bepaalde gebeurtenis in het boek.

"Gli errori sono come gli oggetti che porti in cantina. Cose che non te servono più, di cui puoi fare a meno, che ingombrano ma di cui non riesci a liberarti."

Vertaling:
Fouten zijn als spullen die je in de garage zet. Dingen die je niet meer nodig hebt, waar je zonder kunt, die zich opstapelen, maar waarvan je jezelf niet kunt bevrijden.

Op Goodreads zie ik dat de vorige boeken van Sara Rattaro in verschillende talen vertaald zijn, maar niet in het Nederlands. Erg jammer, want ik denk dat haar boeken het hier ook wel goed zouden doen.
Sara Rattaro heeft een boodschap mee te geven.

Titel: Splendi più che puoi

auteur: Sara Rattaro

taal: Italiaans

uitgeverij: Garzanti
ISBN: 9788811689270
aantal pagina's: 222
verschijningsdatum: maart 2016

Niente è come te - Sara Rattaro

Het is al een hele tijd geleden dat ik dit boek gekocht heb. Ik was erg nieuwsgierig naar het verhaal. Toch heb ik het lezen steeds voor me uit geschoven. Toen ik eenmaal begon, ook alweer een tijdje geleden, kon ik niet goed in het verhaal komen.
Waarschijnlijk had dat vooral te maken met de taal. Als ik een boek in een andere taal lees, duurt het altijd eventjes voor ik in de taal zelf zit en het vlot kan lezen.
Uiteindelijk heb ik na de kerstvakantie de knoop doorgehakt en ben ik gaan lezen.  Ik nam me voor om iedere keer als ik wilde lezen, ik eerst minimaal 1 hoofdstuk uit dit boek moest lezen. Dat ging goed. Na een paar hoofdstukken kwam ik toch lekker in het verhaal en kostte het me geen enkele moeite om verder te lezen.

Net als het vorige boek van Sara Rattaro, dat ik vorig jaar las, is een man een van de hoofdpersonen in het boek.
Het boek gaat over Franscesco en zijn dochter Margherita. Het is een waargebeurd verhaal.
Francesco was getrouwd met de Deense Angelika. Op een gegeven moment ging zij met hun dochtertje op vakantie in haar vaderland. Vervolgens liet ze niks meer van zich horen en bleek ze niet van plan terug te willen komen.
Francesco doet er tien jaar lang alles aan om Margherita terug te krijgen, of om in ieder geval een goede omgangsregeling te treffen. Dit lukt niet. Hij krijgt Margherita pas terug als ze 14 is. En alleen maar omdat haar moeder omkomt bij een auto-ongeluk.
Margherita is er absoluut niet blij mee om uit haar Deense leven weggerukt te worden. Ze kan ook maar moeilijk wennen. Ze heeft geen enkele band met haar vader en houdt zich zoveel mogelijk stil. Francesco is voor haar gevoel een van de zovele vaders die ze de afgelopen jaren heeft leren kennen en waar ze weer afscheid van heeft moeten nemen. 

Margherita brengt haar dagen thuis door op haar slaapkamer. Liefst met haar viool. Op school zondert ze zich af van haar klasgenoten. 

Heeft Francesco eerst tien jaar lang geprobeerd om haar weer bij zich te krijgen, nu zet hij alles op alles om tot Margherita door te dringen.

In de hoofdstukken van het boek staan Margherita en Francesco wisselend als ik-figuur centraal. Veel gebeurtenissen komen vanuit beide gezichtspunten aan bod.

Zowel Francesco en Margherita denken veel terug aan het verleden. In die flash-backs krijg je als lezer een goed beeld van wat vooraf is gegaan en leer je Margherita en Francesco goed kennen.

Ik vond de zinsopbouw en het taalgebruik vaak erg mooi. Tegen het poëtische aan. Af en toe maakte dat het verhaal wel een beetje zweverig.

"Fare il padre nog è questione die coraggio. È questione di cuore!'

     (Vader zijn is geen kwestie van moed, Het is een kwestie van het hart!)

"Ogni genitore vorrebbe tenere sempre con sé i suoi figli, ma il più grande atto d'amore è quello di lasciarli andare e l'amore di un genitore non si fa intimorire neanche dat migliaia die chilometri."

     (Iedere ouder wil zijn kinderen altijd bij zich houden, maar de uiting van liefde is ze te laten gaan. De liefde van een ouder laat zich niet intimideren, niet eens door duizenden kilometers."

"Quando ami davvero qualcuno, sei in grado di scalare una montagna, superare oceano, digiunare per giorni o gettarti nel fuoco, pur di averlo vicino."

      (Als je echt van iemand houdt kun je bergen beklimmen, de oceaan overwinnen, dagen vasten of letterlijk door het vuur gaan, alleen om diegene dichtbij te hebben.)

Italiaans is niet mijn moedertaal en ik heb nooit in Italië gewoond, logisch dus dat ik niet alle woorden meteen begreep. Gelukkig zijn daar heel handige apps voor. De Google Translate app is dan ook een veelgebruikte app op mijn telefoon. Ik heb er weer heel wat woorden bij geleerd.

De manier waarop ik dit boek nu gelezen heb beviel me wel goed. Naast een ander boek en mezelf 'verplichten' om dagelijks een stukje te lezen. Ik denk dat ik dit jaar op deze manier wel meer Italiaanse boeken ga lezen. Afgelopen jaar waren het er volgens mij maar twee, waaronder een van dezelfde schrijfster als van dit boek. Sara Rattaro. De twee boeken die ik van haar gelezen heb zijn (nog) niet in het Nederlands vertaald. Een boek van haar wat wel in het Nederlands beschikbaar is, is de roman Viola en Luce 

Misschien kom ik met deze manier van lezen dit jaar wel op 5 of 6 Italiaans boeken. Ik ga het proberen. Waarschijnlijk heb ik de vertaal-app dan steeds minder nodig. 

Titel: Niente è come te

auteur: Sara Rattaro

taal: Italiaans

uitgeverij: Garzanti
ISBN: 9788811141471
aantal pagina's: 182
verschijningsdatum: september 2014

Voglio vivere una volta sola - Francesco Carofiglio

Af en toe vind ik het nodig om een Italiaans boek te lezen. Gewoon, om wat beter te worden in de taal. Ik heb daarvoor een boek gekozen dat ook origineel Italiaans is. Dat doe ik niet altijd. Ik heb ook wel eens een Italiaanse vertaling gelezen van een boek van Sophie Kinsella.
Dit keer ben ik op een Italiaanse boekensite op zoek gegaan naar pas verschenen boeken.
Ik kwam hierbij uit bij Voglio vivere una volta sola van Francesco Carofiglio.

Ideaal om dan een e-book te bestellen. Leuk ook dat ik nu met mijn Kobo reader het boek ook gelijk om mijn telefoon en computer met Kobo account heb en dat hij ook automatisch synchroniseert waar ik gebleven ben.

Francesco Carofiglio is een Italiaanse auteur, illustrator en architect. Geboren in 1964 als kind van een schrijvende moeder. Ook heeft hij een oudere broer die ook schrijver is.
Voglio vivere una volta sola is zijn zevende roman. Voor zover ik kan vinden, zijn zijn boeken (nog) niet vertaald.

Beschrijving:
La vita di Violette è uguale a quella di tante bambine. Due fratelli, Jean e Augustin, una madre premurosa, un padre completamente assorbito dal lavoro. Un cane, Javert, conosciuto per caso e amato all’istante. E tante case: la prima a Roma, poi a Parigi, infine a Plouzané, in Bretagna, a pochi metri dal mare, il posto migliore per curare le ferite dei sogni non realizzati.
Le giornate di Violette corrono leggere, come quelle di tanti bambini, tra passeggiate, chiacchiere, giochi e letture. Le notti sono diverse. Perché Violette non dorme, cammina al buio, i piedi scalzi, l’abito celeste. Riempie le ore contando i libri dei genitori, tremilaottocentosettantotto per l’esattezza, sistema tutti i ricordi nel ricordario, per non perderli più.
E ogni giorno guarda il mondo e lo vede cambiare, le persone vanno a una velocità differente, crescono, invecchiano, spariscono. Invece lei rimane sempre la stessa, le stesse mani, lo stesso viso. Perché Violette è la bambina che non c’è. Non è mai nata, è il desiderio perfetto di tutti loro, mamma, papà, Jean e Augustin. Eppure vive, ride, corre, esiste, almeno fino a quando qualcuno continuerà a pensarla.
Sul confine magico che divide la realtà dal sogno, Violette ci racconta il suo mondo con una leggerezza allegra e malinconica, raccogliendo gli attimi, le emozioni e i gesti che nessuno riuscirebbe mai a immaginare.

Vertaling
Het leven van Violette is net als dat van veel kinderen. Ze heeft twee broers, Jean en Augustin, een liefhebbende moeder en een vader die compleet opgaat in zijn werk. Een hond, Javert, die ze toevallig tegenkwamen, maar waar ze gelijk van hielden. En veel huizen. De eerste in Rome, dan in Parijs en uiteindelijk in Plouzané, in Bretagne, vlakbij de zee; De beste plaats om te herstellen van de wonden van onvervulde dromen.
De dagen van Violette vliegen voorbij, net als die van veel kinderen, met reisjes, praatjes, spelen en lezen. De nachten zijn anders, omdat Violette niet slaapt. Ze loopt op blote voeten, in haar blauwe jurk door het donker. Ze vult haar uren met het tellen van de boeken van haar ouders. 3878 om precies te zijn. Ze sorteert al haar gedachten in haar sorteerkastje, om ze niet te verliezen.
Iedere dag ziet ze de wereld veranderen. De mensen groeien, worden ouder en verdwijnen. Alleen zij blijft altijd hetzelfde. Dezelfde handen, hetzelfde gezicht. 
Want Violette is het kind dat er niet is. Ze is nooit geboren en de perfecte wens van allemaal; mama, papa, Jean en Augustin. En toch leeft ze, lacht ze, rent ze. Ze bestaat. In ieder geval zolang iemand aan haar blijft denken. 
Op de magische grens die de werkelijkheid scheidt van dromen, vertelt Violette op een luchtige, vrolijke, maar ook melancholische toon over haar wereld, terwijl ze de momenten, emoties en gebaren verzamelt die niemand zich ooit voor zal kunnen stellen.

Zoals ook in de beschrijving van het boek staat, ziet Violette iedereen om zich heen groeien, maar doet ze dat zelf niet. Haar broers worden volwassen en hebben hun eigen leven, waar Violette uiteindelijk geen plaats meer in heeft.
Violette groeit op in een liefdevol gezin, maar ziet daar uiteindelijk ook de barsten in komen. Waren die er altijd al? Of zag ze ze niet eerder?
Het perfecte gezinnetje is minder perfect dan het altijd leek. Stuk voor stuk vallen de gezinsleden van hun voetstuk.


".. Allora penso a cos'era, la felicità. E cosa è stata in tutti questi anni. Se siamo stati davvero felici o ce la siamo immaginata. E più la ripeto, questa parola, e più non riesco a capirne il senso."


Alleen haar moeder blijft in haar geloven, blijft haar zien.
Toch staat Violette altijd aan de zijlijn en maakt ze niet echt deel uit van het leven. Wat eigenlijk heel zielig is. Uiteindelijk moet natuurlijk het moment komen dat er niemand meer aan Violette denkt.

Ik kwam makkelijk door het boek heen. Het is dan ook geen dik boek. Qua taal was het voor mij meestal goed te begrijpen. Af en toe waren er stukjes die over losstaande gedachten of emoties gingen waar ik wat meer moeite mee had.
Ik was tijdens het lezen erg benieuwd naar hoe het kwam dat Violette bestond. Gelukkig werd dat aan het eind van het boek duidelijk.
Ik denk wel dat dit een boek is dat bij Nederlands publiek in de smaak zou vallen als het vertaald zou zijn.

Titel: Voglio vivere una volta sola

auteur: Francesco Carofiglio

taal: Italiaans

uitgeverij: Piemme
ISBN: 9788856638189
aantal pagina's: 182
verschijningsdatum: augustus 2014

Non volare via - Sara Rattaro

Zoals wel vaker bracht ik dit jaar de feestdagen door bij familie in Italië. Voordat ik met mijn gezin kon vertrekken moesten er natuurlijk koffers gepakt worden, maar minstens zo belangrijk: Welke boeken gaan er mee?
Ik lees op een e-reader, dus ik kan flink wat boeken meenemen. Dit keer heb ik voor wat boeken gekozen die bij het jaargetijde passen. Maar eenmaal in Italië aangekomen had ik niet zoveel zin om één van de boeken te lezen die op mijn e-reader stonden. 
Nou wil het feit dat er in het stadje waar ik was een erg leuk boekwinkeltje is. La Quercia dell'Elfo. In dat boekwinkeltje breng ik vaak aardig wat tijd door. Meestal om boeken uit te zoeken die ik vervolgens in het Nederlands of Engels wil gaan lezen, maar dit keer vond ik dat ik maar weer eens een boek in het Italiaans moest gaan lezen.

Op een tafel in het midden van de winkel stonden de bestsellers van het moment. Veel boeken die in Nederland ook bekend zijn. Ik wilde er eentje van een Italiaanse schrijver. 
Dat werd 'Non volare via' van Sara Rattardo. Een boek van papier in plaats van digitaal. Ook wel eens leuk voor de verandering. 


Het boek gaat over een gezin waar een doof jongetje wordt geboren. Het gezin bestaat uit Vader Alberto en moeder Sandra, dochter Alice en dove zoon Matteo.
In het eerste hoofdstuk komt Alice, de zus van Matteo aan het woord. Geschreven vanuit het 8-jarige kind dat zij bij de geboorte van haar broertje is.
Vervolgens wordt het verhaal verteld vanuit Alberto. De vader. Hij wordt door zijn dochter, die inmiddels 16 is, betrapt terwijl hij innig staat te zoenen met een voor haar vreemde vrouw. 
Alice rent weg en blijft vervolgens uren spoorloos. Matteo weet haar uiteindelijk te vinden. 
Het verhaal blikt vanuit Alberto steeds terug naar vroeger. Naar de geboorte van Matteo en de problemen die ze allemaal zijn tegengekomen, maar later ook naar de geschiedenis met de vrouw waarmee Alberto stond te zoenen. Camilla. Hij kent haar van vroeger van school en heeft haar nooit kunnen vergeten. Uiteindelijk komt hij haar weer tegen en begint een buitenechtelijke relatie met haar.

Als een kind wordt geboren heb je als ouders een beeld in je hoofd van wat je hoopt dat er later van je kind zal worden. Als blijkt dat het kind doof is moet je die beelden bijstellen. Dat dit niet gemakkelijk is blijkt uit het verhaal. Alberto en Sandra hebben er erg veel moeite mee, maar voor Alice is Matteo een gewone jongen die zij vanalles bij kan brengen. Bijvoorbeeld schaken.

Als ik een boek in een andere taal lees dan Nederlands duurt het altijd even voor het vlot doorleest. Maar op een of andere manier, omdat ik me beter moet concentreren op een boek, leest het veel intenser. 

Helaas is dit boek niet in het Nederlands beschikbaar, maar ik ga in de gaten houden of hij hier ook komt.