Lees dan!: Vergeten dagen - Eveline Vanhaverbeke

zondag 6 december 2015

Vergeten dagen - Eveline Vanhaverbeke

Tot bijna halverwege dit boek vreesde ik geen positieve recensie over dit boek te kunnen schrijven. Gelukkig was de tweede helft een stuk boeiender en begon ik benieuwd te worden naar het verdere verloop van het verhaal. Vanaf dat moment zat ik dan ook helemaal in het verhaal.

"Binnen een halfuur ga ik weer slapen. Ik weet dat het moeilijk wordt. Dat is het trouwens altijd. De herinneringen houden me wakker. Maar vroeg of laat verdwaal ik in mijn dromen en kan ik even vergeten. Tot het weer ochtend wordt. Alweer een dag die ik zo snel mogelijk aan me wil zien voorbijgaan. En toch moet ik er telkens weer door, van ochtend tot avond, door die dagen waarin de leugen de werkelijkheid gedicteerd heeft, waarin de waarheid haar recht op een bestaan is verloren."

Beschrijving

Tijdens een groot feest op het kasteel in W, een dorp in de Vlaamse Westhoek, verdwijnen drie mensen spoorloos: de tienjarige gehandicapte zoon van de kasteelheer, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor. De zaak wordt nooit opgelost, ondanks intensief onderzoek en het ondervragen van bijna alle bewoners van het dorp.

Tweeëndertig jaar laten spoken de feiten nog steeds door het hoofd van de inmiddels gepensioneerde commissaris Gaston. Hij besluit het onderzoek een laatste kans te geven. Langzaamaan ontvouwt zich de geschiedenis en wordt duidelijk welk drama leidde tot de drievoudige verdwijning op die bewuste zomerdag in 1983.

Recensie

Naast commissaris Gaston zijn er nog 4 personages van waaruit het verhaal verteld wordt: Charles, een vroegere vriend van de verdwenen Jean-Louis, Charlotte, zus van de verdwenen Johanna, Annette, uitbater van het dorpscafé van W en Victor, de huisarts van W.

Zij komen als ik-figuur steeds in deze zelfde volgorde voorbij.

Van allemaal weten we hoe hun leven er nu uitziet, en wat de gevolgen van de verdwijningen nog steeds voor hen hebben, en hoe hun leven er 30 jaar geleden uitzag.

Ieder hoofdstuk bevat een stukje heden en een stukje verleden, waardoor er steeds meer puzzelstukjes op hun plek vallen.

Ik vind het taalgebruik in het boek mooi. Er worden mooie zinnen gebruikt. Het Vlaams is er af en toe duidelijk uit af te lezen. Daar ben ik, zeker in boeken, absoluut geen tegenstander van.

"Er is me sinds mijn kindertijd verteld dat hemel en hel ver uit elkaar liggen, dat het tegenpolen zijn. Maar dat is een leugen. Goed en kwaad als eenheden bestaan niet. Ze vloeien als waterdruppels door elkaar tot je het een niet meer van het ander kunt onderscheiden."

(Heerlijk als een boek met een zin als deze begint.)

Het slot van het verhaal vond ik zelf niet helemaal bevredigend. Sommige dingen (weliswaar details) lieten me een beetje met een nare nasmaak zitten.

Het verhaal is aan het einde van het boek wel echt af.

Op het wat stroperige begin na echt en aanrader.
Ik zou het boek dan ook eerder als roman dan als thriller aanmerken.