Lees dan!: Breek me (Touching Juliette #2)

Het nadeel van een zwart-wit e-reader is dat de cover veel minder mooi is, maar onderaan de pagina staat nog een kleurenafbeelding van deze mooie cover.

Dit boek heb ik gisteren lekker in het paaszonnetje kunnen lezen :-).

Juliette is met Adam en zijn broertje James bij Omega Point aangekomen. Ze is er daar achter gekomen dat ze niet het enige 'monster' op de wereld is. Castle, de oprichter van Omega Point, heeft mensen met allerlei soorten gaven in zijn organisatie opgenomen en onderdak gegeven.
Samen met deze mensen en hun familie en vrienden wil hij het op gaan nemen tegen Het Herstel.
Ze zijn er nog niet klaar voor. Ze zijn te klein, ze zijn met te weinig. Er is nog geen plan.
Met Juliette erbij komt er weer een stukje hoop bij. Tenminste, als Juliette mee wil werken, als Juliette aan het beheersen van haar gave wil werken. Maar daarvoor moet ze zich kunnen focussen.

"Hoop. Het is als een druppel honing, een tulpenveld, bloeiend in het voorjaar. Het is een fris buitje, een gefluisterde belofte, een wolkenloze hemel, de perfecte punt aan het einde van een zin. En het is het enige in deze wereld wat me staande houdt."

Weer heeft Juliette het gevoel voor andermans karretje gespannen te worden.
Eerst had ze samen met Het Herstel tegen rebellen moeten vechten, nu zo ze met de rebellen tegen Het Herstel moeten vechten. Maar waarvoor? En wie bepaalt wie aan de goede kant staat? Wie bepaalt er wat goed en wat slecht is. Juliette weet het niet. Ze weet zo weinig van deze verrotte wereld.

"Deze planeet is een botbreuk die niet goed is geheeld, honderden scherven kristal die weer aan elkaar zijn gelijmd. We zijn aan gruzelementen gegooid en daarna gerepareerd."

Aan Adam heeft ze binnen Omega Point ook niet erg veel. Adam heeft het veel te druk met zijn eigen dingen. Ze zien elkaar meestal alleen 's morgens bij het ontbijt. Dit komt hun relatie niet ten goede. En behalve dat lijkt Adam ook nog eens dingen voor haar verborgen te houden en houdt hij ook figuurlijk afstand.
Het waarom maakt Juliettes wereld nog een stukje ingewikkelder.
Ook bij Omega Point voelt ze zich een vreemde eend in de bijt.

"Ik ben een bezienswaardigheid, een uitzondering onder de uitzonderingen."

En dan verschijnt Warner weer op toneel. Knappe Warner. Klootzak van een Warner. Hij heeft Adam gemarteld. Hij wilde Adam doden. Toch kan Juliette hem niet haten. En hoe beter ze hem leert kennen, hoe lastiger het wordt. Warner lijkt haar te begrijpen.
(Over Warner heb je meer kunnen lezen in Verwoest me.)

Dit boek is minstens net zo mooi geschreven als Vrees me. Ik hou echt van de taal die hierin gebruikt wordt, van de manier van denken van Juliette, van de woorden die ze gebruikt, van de manier waarop ze dingen omschrijft.

"Op de donkerste dagen moet je een lichtpuntje zien te vinden, op de koudste dagen moet je zoeken naar een warme plek; op de somberste dagen moet je je ogen voorwaarts en omhoog gericht houden en op de treurigste dagen moet je ze openlaten zodat ze kunnen huilen. En daarna weer kunnen opdrogen. Zodat ze de kans krijgen om de pijn weg te spoelen, waarna je alles weer helder en fris kunt zien."

Een serie om in één ruk uit te lezen! Al doet het verhaal me wel een beetje aan X-Men denken.
Ik ben inmiddels bij het laatste deel aangekomen. Later deze week dus meer Juliette.

Bekijk ook mijn recensies van Vrees me en Verwoest me.