Lees dan!: Duizend stukjes van jou (Firebird #1)

"Het universum is in werkelijkheid een multiversum. Er bestaan ontelbaar veel kwantumwerelden, die allemaal gelaagd binnen elkaar bestaan. Wij noemen ze dimensies. Elke dimensie vertegenwoordigt één verzameling van mogelijkheden. In wezen zit het zo: alles wat kán gebeuren, gebeurt ook."

Vorige week kreeg ik van HarperCollins een gratis leesexemplaar om te recenseren in de brievenbus.
Toen ik het boek zag, was ik gelijk onder de indruk van de mooie omslag; Een moderne stad met als weerspiegeling een Russische kathedraal. Ik vroeg me af wat de connectie tussen deze twee zou zijn.

Duizend stukjes van jou is een science-fiction roman. Bij mij roept het woord science-fiction altijd wat weerzin op. En dat terwijl ik er al lang geleden achter ben gekomen dat ik boeken en films die ik gelezen en gezien heb vaak erg goed vind. Blijkbaar is het alleen maar het woord.

Het boek gaat over Marguerite Cane. Haar ouders zijn beroemde wetenschappers en hebben vaak onderzoeksassistenten over de vloer. Het zusje van Marguerite, Josie, heeft de talenten van haar ouders overgenomen, terwijl Marguerite zelf juist veel artistieker is. De gesprekken in huis gaan meestal grotendeels langs haar heen. Laat haar maar schilderen.

Haar ouders doen een bijzondere uitvinding; De Vuurvogel, een apparaatje waarmee je tussen verschillende dimensies kunt reizen. Die uitvinding zet het leven van Marguerita en haar ouders finaal op z'n kop.
De vader van Marguerite wordt vermoord, de moordenaar, Paul, een van de onderzoeksassitenten, gaat er vandoor naar een andere dimensie.
Marguerite en Theo, de andere onderzoeksassistent, gaan achter hem aan.

In de andere dimensies komt Marguerite in andere versies van zichzelf terecht én komt ze andere versies van veel mensen die ze kent tegen. Het lot heeft blijkbaar een bepaalde uitkomst voor ogen.

"Nu weet ik dat verdriet werkt als een slijpsteen. Het slijpt al je liefde en mooiste herinneringen tot ze messcherp zijn en je van binnenuit opensnijden. Er is iets uit mijn binnenste weggerukt wat niet meer gevuld kan worden, niet meer, zo lang als ik leef. Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt, maar dat zelfs nu al, nog geen week na mijn vaders dood, weet ik dat het een leugen is. Wat mensen ermee bedoelen is dat je uiteindelijk gewend raakt aan de pijn. Je zult vergeten wie je was zonder dat leed; je zult vergeten hoe je eruitzag zonder je littekens."

Het boek begint op het moment dat Marguerite voor het eerst in een andere dimensie terecht komt. Vanaf dat moment denkt ze regelmatig terug aan haar leven thuis en leer je als lezer de situatie daar kennen.
Gedurende het hele boek is Marguerite de ik-figuur.

Ik vond het verhaal continu erg spannend en boeiend.
Toen Marguerite in een dimensie in Rusland terecht kwam, deed het verhaal me wat denken aan De Selectie van Kiera Cass. Niet dat er gebeurtenissen overeen komen. Het waren meer gevoelens die het verhaal opriep.

Als ik lees, bedenk ik ondertussen vaak na over het verloop van het verhaal. En ik moet zeggen: Ik ben best goed in voorspellen. (Eén van de redenen waarom ik niet meer zo vaak thrillers lees.)
Ook bij dit verhaal had ik dat.
Iedereen was wie ik dacht dat ze waren.
Dat maakte het verhaal niet minder goed. De verrassingen waren goed verpakt.

Het verhaal heeft geen geheel gesloten einde. Er is dan ook een vervolg: Tienduizend hemels boven jou. Die komt in augustus 2016. Nog even geduld dus.

Sterren plaatjes