Lees dan!: Dwaaleiland - Melissa de la Cruz

"Slechteriken hebben geen vrienden, en hun kinderen ook niet. Niet als het erop aankomt."

Mijn tweede boek van dit jaar. Een boek over Disney-figuren. Wat?! Lees ik dat?! Ja. Ik had het ook niet gedacht. En nee, het gaat niet over Mickey Mouse en Donald Duck, maar over de slechteriken uit een heleboel verschillende Disney-verhalen: Cruella de Vil uit 101 Dalmatiërs, de slechte koningin uit Sneeuwwitje, de slechte fee uit Doornroosje, Jafat uit Alladin.

Al deze slechteriken zijn verbannen naar Dwaaleiland. Een eiland met een koepel waar geen magie doorheen kan komen. Dat maakt de tovenaars, heksen en feeën redelijk machteloos.
20 jaar zitten ze er al. Inmiddels mét kinderen.
Die kinderen zijn de hoofdpersonen uit dit boek.

Jay, de zoon van Jafar, die alles wat los en vastzit bij elkaar jat voor de winkel van zijn vader,

Carlos, de zoon van Cruella de Vil. Hij wordt als hulpje in de huishouding gebruikt door zijn moeder, Evie, de mooie dochter van de slechte koningin uit Sneeuwwitje die altijd voor de spiegel moet zitten en tot slot Mal, de dochter van Malafide, de slechte fee uit Doornroosje, die 10 jaar nadat ze niet is uitgenodigd op het feestje van Evie, nog steeds uit is op wraak.

Ze volgen onderwijs op het voortgezet slechterikenonderwijs. Een school met als motto: Slechtheid, verdorvenheid en gramschap, waar ze voor enkele vakken een hoog SQ nodig hebben. SQ = Slechtheidsquotiënt.
Alle vier doen ze er alles aan om bij hun vader en moeders in een goed blaadje te komen, wat onbegonnen werk is.
Ze zijn nooit slecht of sluw genoeg, niet mooi genoeg, brengen niet genoeg geld in het laatje, of zijn simpelweg niet belangrijk genoeg.
Alle vier hopen ze daar verandering in te kunnen brengen door het Drakenoog, de toverstaf van Malafide, te vinden.

"Ik was geen eenling, maar eenzaam, dacht Mal. Net als de anderen. Evie met haar moeder, die alleen maar om haar uiterlijk gaf. En Carlos, met die schreeuwende tang van een Cruella als moeder. En Jay, de zorgeloze dief die alles kon stelen, behalve het hart van zijn vader."

Ik vond het een leuk idee voor een boek. De uitwerking is erg grappig. Het boek is geschikt voor kinderen vanaf 12 jaar. Dus meer een jeugdboek dan een young-adult boek. Dat is te merken aan de stijl. Als je je daarop instelt is het een superleuk boek.

Er hoort een tv-film bij het boek: The Descendants. Dit is niet de verfilming van Dwaaleilaind, maar het vervolg. Ik heb de film gelijk na het lezen van het boek gekeken en was eerst een beetje in de war. Ik dacht namelijk wél dat het de verfilming zou zijn. Toen ik begon met kijken was ik bang dat de film deel 2; Return to the Isle of the Lost, was. Maar na even na te hebben gevraagd en wat meer informatie op te hebben gezocht kwam ik erachter dat het zo zit:
Dwaaleiland is deel 1 (of eigenlijk een prequel op de film), de film is dan deel 2 en het volgende boek is weer een vervolg op de film. Return to the Isle of the Lost zal volgens Goodreads in mei van dit jaar verschijnen. Wanneer de Nederlandse vertaling er is, weet ik niet.
Ik vind deze combinatie van boek en film eigenlijk wel heel erg leuk. Wie weet brengt het wat jongeren tot lezen. (Of andersom...)

De film was overigens heel erg Disney: lief, leuk, grappig, spannend en muzikaal.
De trailer van de film zal ik hier niet delen, want die verklapt al vrij veel over het verloop van Dwaaleiland.
De videoclip van Rotten to the core, één van de nummers uit de film, wil ik jullie toch niet onthouden.