Lees dan!: Mammoth (Wentelwereld #3)

vrijdag 29 januari 2016

Mammoth (Wentelwereld #3) - Peter Nys

Na bijna 1300 pagina's is er een einde gekomen aan de Wentelwereldtrilogie. Jammer, jammer, want na Wentelwereld en Malikir was ook Mammoth erg gaaf en spannend.

"Het maakte niet uit wat er rondom je gebeurt. Wat telt, is hoe rustig je er zelf mee omgaat. Innerlijke rust te midden van de chaos."

Was mijn kritiek op de eerste twee delen dat er steeds erg veel nieuwe personages met moeilijke, en soms zelfs meerdere, namen geïntroduceerd werden; In Mammoth was dat niet het geval.
De meeste personages uit de vorige delen kwamen hier weer terug. Die waren dus al bekend. Veel nieuwe kwamen er niet bij.

Tussen deel 1 en deel 2 was er twee jaar verstreken. Mammoth gaat verder waar Malikir stopt.
Ik had het geluk dat ik de boeken achter elkaar door kon lezen en ik me niet opnieuw in het verhaal hoefde in te lezen. Dat heb ik soms wel als ik delen van een serie met grote(re) tussenpozen lees.
Wel wordt er in Mammoth regelmatig teruggeblikt naar de gebeurtenissen in Wentelwereld en Malikir.

In Mammoth is de wrede heerser Hedith Sjah Malik nog gevaarlijker dan in Malikir. Hij deelt zijn lichaam namelijk met de nog wredere zwarte magiër Panoleon, de Zwarte Kraai.

"Het kalme uiterlijk van de sjah verraadde niets van de tweestrijd die zich in zijn hoofd afspeelde. De krachten van de Nachtheer namen opnieuw toe, maar voorlopig was de sjah nog altijd aan zet. Hij wilde deze veldtocht. De Nachtheer wilde enkel Freek Holtrust, het instrument waarmee hij Wentelwereld voor eens en voor altijd zou laten verdwijnen."

Mammoth neemt de lezer mee door heel Wentelwereld. Van Malikir tot Cylandor, over zee en land en door de lucht.
Vijanden verzamelen zich, bondgenoten worden gezocht.

Ik vond het niet erg dat het er tot halverwege iets minder wreed aan toe ging dan in Malikir, die toch echt wel de topper in wreedheid was van deze trilogie. Maar wees niet bang dat je niet aan je trekken komt hoor.

Zoals ik al in de recensies van de vorige delen zei, vind ik de Wentelwereldtrilogie echt een stoere-jongens-serie. Niet geschikt voor tere zieltjes. Als je met een teer zieltje het risico toch neemt, dan is het na het lezen wel wat minder teer geworden ;-).

Behalve wrede uitspraken en gebeurtenissen, komen er ook weer heel wat wijze uitspraken voorbij.