Lees dan!: Voglio vivere una volta sola

Af en toe vind ik het nodig om een Italiaans boek te lezen. Gewoon, om wat beter te worden in de taal. Ik heb daarvoor een boek gekozen dat ook origineel Italiaans is. Dat doe ik niet altijd. Ik heb ook wel eens een Italiaanse vertaling gelezen van een boek van Sophie Kinsella.
Dit keer ben ik op een Italiaanse boekensite op zoek gegaan naar pas verschenen boeken.
Ik kwam hierbij uit bij Voglio vivere una volta sola van Francesco Carofiglio.

Ideaal om dan een e-book te bestellen. Leuk ook dat ik nu met mijn Kobo reader het boek ook gelijk om mijn telefoon en computer met Kobo account heb en dat hij ook automatisch synchroniseert waar ik gebleven ben.

Francesco Carofiglio is een Italiaanse auteur, illustrator en architect. Geboren in 1964 als kind van een schrijvende moeder. Ook heeft hij een oudere broer die ook schrijver is.
Voglio vivere una volta sola is zijn zevende roman. Voor zover ik kan vinden, zijn zijn boeken (nog) niet vertaald.

Beschrijving:
La vita di Violette è uguale a quella di tante bambine. Due fratelli, Jean e Augustin, una madre premurosa, un padre completamente assorbito dal lavoro. Un cane, Javert, conosciuto per caso e amato all’istante. E tante case: la prima a Roma, poi a Parigi, infine a Plouzané, in Bretagna, a pochi metri dal mare, il posto migliore per curare le ferite dei sogni non realizzati.
Le giornate di Violette corrono leggere, come quelle di tanti bambini, tra passeggiate, chiacchiere, giochi e letture. Le notti sono diverse. Perché Violette non dorme, cammina al buio, i piedi scalzi, l’abito celeste. Riempie le ore contando i libri dei genitori, tremilaottocentosettantotto per l’esattezza, sistema tutti i ricordi nel ricordario, per non perderli più.
E ogni giorno guarda il mondo e lo vede cambiare, le persone vanno a una velocità differente, crescono, invecchiano, spariscono. Invece lei rimane sempre la stessa, le stesse mani, lo stesso viso. Perché Violette è la bambina che non c’è. Non è mai nata, è il desiderio perfetto di tutti loro, mamma, papà, Jean e Augustin. Eppure vive, ride, corre, esiste, almeno fino a quando qualcuno continuerà a pensarla.
Sul confine magico che divide la realtà dal sogno, Violette ci racconta il suo mondo con una leggerezza allegra e malinconica, raccogliendo gli attimi, le emozioni e i gesti che nessuno riuscirebbe mai a immaginare.

Vertaling
Het leven van Violette is net als dat van veel kinderen. Ze heeft twee broers, Jean en Augustin, een liefhebbende moeder en een vader die compleet opgaat in zijn werk. Een hond, Javert, die ze toevallig tegenkwamen, maar waar ze gelijk van hielden. En veel huizen. De eerste in Rome, dan in Parijs en uiteindelijk in Plouzané, in Bretagne, vlakbij de zee; De beste plaats om te herstellen van de wonden van onvervulde dromen.
De dagen van Violette vliegen voorbij, net als die van veel kinderen, met reisjes, praatjes, spelen en lezen. De nachten zijn anders, omdat Violette niet slaapt. Ze loopt op blote voeten, in haar blauwe jurk door het donker. Ze vult haar uren met het tellen van de boeken van haar ouders. 3878 om precies te zijn. Ze sorteert al haar gedachten in haar sorteerkastje, om ze niet te verliezen.
Iedere dag ziet ze de wereld veranderen. De mensen groeien, worden ouder en verdwijnen. Alleen zij blijft altijd hetzelfde. Dezelfde handen, hetzelfde gezicht.
Want Violette is het kind dat er niet is. Ze is nooit geboren en de perfecte wens van allemaal; mama, papa, Jean en Augustin. En toch leeft ze, lacht ze, rent ze. Ze bestaat. In ieder geval zolang iemand aan haar blijft denken.
Op de magische grens die de werkelijkheid scheidt van dromen, vertelt Violette op een luchtige, vrolijke, maar ook melancholische toon over haar wereld, terwijl ze de momenten, emoties en gebaren verzamelt die niemand zich ooit voor zal kunnen stellen.

Zoals ook in de beschrijving van het boek staat, ziet Violette iedereen om zich heen groeien, maar doet ze dat zelf niet. Haar broers worden volwassen en hebben hun eigen leven, waar Violette uiteindelijk geen plaats meer in heeft.
Violette groeit op in een liefdevol gezin, maar ziet daar uiteindelijk ook de barsten in komen. Waren die er altijd al? Of zag ze ze niet eerder?
Het perfecte gezinnetje is minder perfect dan het altijd leek. Stuk voor stuk vallen de gezinsleden van hun voetstuk.

".. Allora penso a cos'era, la felicità. E cosa è stata in tutti questi anni. Se siamo stati davvero felici o ce la siamo immaginata. E più la ripeto, questa parola, e più non riesco a capirne il senso."

Alleen haar moeder blijft in haar geloven, blijft haar zien.
Toch staat Violette altijd aan de zijlijn en maakt ze niet echt deel uit van het leven. Wat eigenlijk heel zielig is. Uiteindelijk moet natuurlijk het moment komen dat er niemand meer aan Violette denkt.

Ik kwam makkelijk door het boek heen. Het is dan ook geen dik boek. Qua taal was het voor mij meestal goed te begrijpen. Af en toe waren er stukjes die over losstaande gedachten of emoties gingen waar ik wat meer moeite mee had.
Ik was tijdens het lezen erg benieuwd naar hoe het kwam dat Violette bestond. Gelukkig werd dat aan het eind van het boek duidelijk.
Ik denk wel dat dit een boek is dat bij Nederlands publiek in de smaak zou vallen als het vertaald zou zijn.

Sterren plaatjes