Lees dan!: De Linkerhand van God

De Linkerhand van God, een boek dat al een tijd op mijn leeslijstje stond, omdat ik er veelbelovende recensies over gelezen had.

Een mooie cover en een intrigerende flaptekst.
Alleen, die tekst op de achterkant klopte wat mij betreft niet.

"De Linkerhand van God is ~~fantasy~~ op haar best: een gevaarlijke queeste, ~~vreemde volken,~~ een onmogelijke liefde, ~~magie,~~ actie en avontuur, met vaart verteld tegen een decor van een angstaanjagende wereld."

De uitspraak van Harry Sidebottom, eveneens op de achterkant van het boek, klopt beter. Al zijn de laatste twee woorden daarvan een mening, en helaas een mening die ik niet geheel deel.

"Een duistere roman, bloedstollend en meeslepend."

Het verhaal gaat over Thomas Cale, een jongen die opgroeit onder het strenge regime van de Verlossers in het Sanctuarium. Aan hem wordt dagelijks verteld dat hij een zondaar is en zal branden in de hel. Tegenspraak wordt door de Verlossers niet geduld. Er worden dan ook flinke pakken slaag uitgedeeld in het Sanctuarium, waar overigens alleen jonge jongens wonen die geen ander leven kennen dan het leven in het Sanctuarium.
Cale loopt al tijden rond met een gewaagd ontsnappingsplan. Een plan dat hij na een vreselijke misdaad van zijn kant uiteindelijk ten uitvoer brengt.
Samen met zijn 'vrienden' Vage Henri en Kleist, plus een onverwachte reisgenoot, beginnen ze de gevaarlijke tocht naar Memphis.
Daar komen ze uiteindelijk terecht bij de Materazzi, waar ze continu op hun hoede moeten zijn. Niet alleen voor de Materazzi zelf, maar ook voor de wraak van de wrede Verlossers.

Mijn mening:
Doordat ik doordeweeks in het boek ben begonnen, kon ik niet gelijk een lange tijd achter elkaar lezen. Misschien dat het daardoor erg lang duurde voor ik in het verhaal zat.
Vaak heb ik vrij snel een band met de hoofdpersoon van een verhaal, maar in het geval van Cale was dat niet zo. Hij was dan ook geen ik-figuur. Het verhaal wordt door een alwetende verteller verteld.
Daar komt nog bij dat Cale omschreven wordt als kil en emotieloos en dat inderdaad ook lange tijd lijkt te zijn. Toen hij wat menselijker werd, vond ik hem leuker worden.

Ook was het mij lange tijd niet duidelijk wat nou precies de omstandigheden waarin het verhaal zich afspeelde waren. Zolang Cale in het Sanctuarium zat, was er niks duidelijk over de buitenwereld. Dat gold overigens ook voor Cale zelf.
Ook wordt niet duidelijk in welke tijd het verhaal zich afspeelt. Het Sanctuarium kwam nogal middeleeuws op me over, maar Memphis komt meer over als een, wat zal het zijn, 18e/19e eeuwse stad?

Wat mij betreft wordt het verhaal pas boeiender als er meer personages in het spel komen. Dat is op ongeveer een derde van het boek. Tot die tijd heb ik best veel moeite moeten doen om door te zetten met lezen.
Gelukkig was er de alwetende verteller die me regelmatig liet weten dat er gevaar op de loer lag.

Ik veel boeken waarin jongeren de hoofdpersoon zijn, komt er op een gegeven moment een leermeester, een wijsgeer, tevoorschijn. (Denk aan Perkamentus in Harry Potter, Grimalkin in de IJzerfae, mevrouw Peregrine bij de Bijzondere Kinderen)
In dit boek is dat IdrisPukke.

" Ik weet dat je mij niet nodig hebt om je te vertellen dat dat deze wereld een hel is, maar probeer te begrijpen dat aan de ene kant de gekwelde zielen in die hel zijn en aan de andere kant de duivels die kwellen. (...)

Niemand met maar een greintje verstand zal iets voor waar aannemen omdat een autoriteit dat stelt. Accepteer iets pas als je het voor jezelf hebt bevestigd.'"

(IdrisPukke)

Die eerste is duidelijk een mannenuitspraak...

Eén zo'n uitspraak maakt een boek niet gelijk meer een jongens- dan een meisjesboek, maar met uitgebreide beschrijvingen van belegeringen, bloederige taferelen e.d., gaat het wel meer die kant op.

Ook de alwetende verteller weet goed hoe de wereld in elkaar steekt:

"In verhalen over goeden en slechten zijn het alleen de goeden die te maken krijgen met vreselijke pech, tegenslag en flaters. De slechten zijn altijd scherp en handelen met discipline en hebben snode plannen die slechts op het nippertje verijdeld worden. (...) De boosaardigen hebben meer zwakke plekken dan alleen hun bereidheid te doden en verminken. Zelfs de kilste, wreedste ziel heeft gevoelige plekjes. Zelfs de hardvochtigste woestijn heeft poelen, schaduwrijke bomen en kalme stroompjes. Er daalt niet alleen regen neer op zowel rechtvaardigen als onrechtvaardigen, maar ook geluk en ongeluk, onbedoelde overwinningen en onterechte nederlagen."

Ik vind het boek op zich goed geschreven. Een goede woordkeus, goede zinsbouw, ook een goed verhaal, al had ik zelf graag wat meer duidelijkheid over de wereld en de tijd waar het zich afspeelt willen hebben.

Helaas was het al met al niet 'mijn' boek, toch nodigt het einde wel uit om deel 2, Het lied van de Verlossers, te lezen. Die heb ik dan toch maar voor de zekerheid gereserveerd bij de bibliotheek.