Op de website van The House of Books las ik een preview over dit boek. Wat ik las, sprak me aan, en daarom heb ik aan de uitgeverij gevraagd of ik het boek voor hen mocht lezen.
Het boek gaat over Mieke. Mieke zit in de eerste instantie op een reguliere basisschool. Maar daar gaat het helemaal niet goed. Mieke kan niet genoeg zien om met de 'gewone' kinderen mee te kunnen doen. Haar juf heeft hier maar weinig begrip voor. Uiteindelijk belandt ze op 6-jarige leeftijd in een blindeninstituut onder leiding van nonnen. Het wordt van te voren allemaal heel mooi voorgespiegeld. Mieke mag van geluk spreken dat ze er terecht kan. Maar eenmaal daar is het helemaal niet zo mooi.
Op school is zuster Adelata de baas. Een erg strenge, en niet altijd even rechtvaardige vrouw die er plezier in lijkt te hebben de kinderen te straffen. Haar straffen zijn niet erg kerkelijk.
Mieke heeft de eerste jaren erg veel last van heimwee naar haar ouders, broertje en zus. Ze gaat maar een weekend per maand naar huis.
Verder staat haar leven dus in het teken van school en kerk.
Op het internaat kan Mieke het redelijk goed met iedereen vinden en past ze zich makkelijk aan. Met het leren op school heeft ze erg veel moeite.
Door haar slechtziendheid en de leerproblemen is Mieke niet erg zeker van zichzelf. Ze is lelijk en dom. De scheldwoorden van de kinderen buiten het internaat en van de juf op school maken dit er niet beter op.
Mieke heeft wel erg veel fantasie en schrijft gedichten. In die gedichten komt naar voren dat ze een vrij donkere kijk op het leven heeft, maar, dankbare kinderen huilen niet.
Wat ook niet gek is, als je kijkt wat ze allemaal meemaakt. Veel van de dingen die ze meemaakt worden op het internaat in de doofpot gestopt.
Als zuster Adelata op een gegeven moment het internaat verlaat, verandert er veel in de sfeer in huis. Maar ook de zusters die haar opvolgen lijken ze niet allemaal op een rijtje te hebben.
Het verhaal wordt verteld door Mieke zelf en speelt zich af in de jaren '50 en '60. Het boek begint als ze 6 jaar is. Dat zie je terug in de kinderlijke manier van denken. Tot ze 10 is blijft ze hangen in die heel kinderlijke manier, pas daarna klinkt ze iets groter. Maar nog steeds erg naïef en wereldvreemd.
De manier waarop Mieke en de andere meisjes in het internaat behandeld worden door zowel de zusters als de mensen daarbuiten vond ik erg wreed. De meisjes werden duidelijk niet voor vol aangezien. Af en toen waren er zelfs excursies naar het internaat en werden de meisjes als aapjes tentoongesteld.
Mede doordat ik zelf leerkracht ben stuitten de stukjes waarin de leerkrachten de meisjes erg denigrerend aanspraken mij misschien extra tegen de borst. Alhoewel ik denk dat er ook geen ouder is die wil dat zijn kind zo wordt aangesproken.
Hieronder een stukje waarin het juf Marije niet lukt om Mieke aan het verstand te brengen hoe breuken werken.
"'We stoppen ermee.' Juffrouw Marije deed de taartstukken terug in de dozen. 'Er is niets aan te doen, je bent er gewoon te stom voor,' zei ze. 'Droog maar gauw die tranen. Bij mij hoef je geen breuken meer te maken. Wat er niet in zit, kan ik er nou eenmaal niet uithalen.'"
Titel: Dankbare kinderen huilen niet
Auteur: Monique van Roosmalen
Uitgeverij: The House of Books
ISBN: 9789044344721
aantal pagina's: 240
Dit klinkt als een ontzettend zielig boek! De jaren 50/60 waren duidelijk geen leuke tijd om 'afwijkend' te zijn. Bleek ook uit "Kwaad bloed" van Marita de Sterck, waarin de hoofdpersoon naar een kloosterkostschool moet omdat haar oudere zus zwanger is geraakt: veel straf, weinig uitleg, 'je bent slecht'. Vreselijk!
BeantwoordenVerwijderen